Hoog-gevoelig - Hoog-bewust

Equality, By Irene

Ik maak steeds vaker een onderscheid tussen hoog-gevoelig en hoog-bewust. Eerder gebruikte ik steeds 'hooggevoelig' voor de kinderen die ik steeds meer tegenkom en waar ik mee ben gaan werken. Zij en hun ouders lopen vaak tegen allerlei dingen aan die als 'anders' ervaren worden en waardoor ze vaak met het handen in het haar zitten wat ze ermee kunnen doen. Gedrag dat als onacceptabel bestempeld wordt; kinderen die niet luisteren, 'niet gelukkig' overkomen; Kinderen die intens reageren op prikkels van buitenaf en niet zo goed of zelfs niet meer 'normaal' kunnen functioneren. Ik noemde ze 'hooggevoelig' maar de term is wat beladen, heb ik gemerkt.

Groter bewustzijn

Het is mijn visie dat mensen langzamerhand meer bewust worden van wie ze werkelijk zijn en waar ze vandaan komen voor ze geboren werden. Als we hier incarneren gaan we door een sluier van vergetelheid heen. We vergeten waar we vandaan komen zodat we kunnen ervaren hoe het is om in de derde dimensie te leven: te midden van dualiteit. Leren we daarmee omgaan en daarna proberen we daar weer bovenuit te stijgen. Proberen we zónder strijd en 'wij versus zij' de dingen op te lossen. Sámen en vanuit gelijkwaardigheid en erkenning van ieders eigenheid, meer en meer in harmonie met elkaar omgaan waarbij behoeften van iedereen meetellen. Het gaat niet om gelijk krijgen en het argument winnen maar om hoe je samen met een bepaalde uitdaging om kunt gaan. Langzamerhand gaan steeds meer mensen dit al doorzíen en oefenen om op deze manier samen te leven. Doordat ze vergeten zijn hoe het was en ze zich manieren aangewend hebben om vanuit strijd met elkaar om te gaan, doordat er ook nog veel mensen op de 'oude' manier met elkaar omgaan en ze daardoor snel terugvallen in oude patronen en reacties, is dit allemaal niet eenvoudig.

Veel van de kinderen die nu klein zijn of geboren gaan worden, houden hun hogere bewustzijn meer en meer vast als ze hier komen: herinneren zich meer waar ze net vandaan komen. Zij weten nog hoe het is om vanuit gelijkwaardigheid te leven en gaan daardoor anders om met wat ze ervaren dan wij gewend zijn geraakt. Als ze bij zichzelf mogen blijven en zich niet hoeven te gaan gedragen zoals de meesten van ons opgegroeid en opgevoed zijn – allemaal om maar in het bekende plaatje van de maatschappij te passen – hoeven ze zichzelf niet meer terug te vinden later in het leven; kunnen ze ons laten zien hoe je zo kunt leven.

Hooggevoelig wordt vaak gezien als overgevoelig

Wat is nu mijn uitleg van het verschil tussen hoog-bewust en hoog-gevoelig?

Als mensen aan het zoeken zijn naar hoe je op een bewustere manier in het leven kunt staan en kinderen die dat eigenlijk wel weten maar aanbotsten tegen hoe het nu nog vaak gaat, voel je je nog vaak niet zeker van jezelf erin. Zolang het nog niet duidelijk voelt in jezelf dat je jezelf zou moeten mogen zijn en hoe je dan daarvandaan kunt leven, zijn er vele dingen die je raken. Die een aanval zijn op je systeem omdat het botst tussen hoe je het gevoel hebt dat je zou moeten leven vanuit je omgeving en hoe het van binnen voelt dat je zou willen leven. Al die prikkels komen dan heel hard binnen en vragen een reactie. Het is heel vaak een innerlijke strijd die uitgevoerd wordt en ergens een keer een ontlading veroorzaakt. Of het nu is in jeuk van kriebelkleding; licht die te fel binnenkomt en je doet ineenkrimpen; je wel moet schreeuwen of wild bewegen omdat het zo vervelend voelt van binnen; je overgevoelig reageert op voedingsmiddelen of schoonmaakmiddelen; je geraakt wordt in een emotie: er komt een reactie op die vaak in de ogen van anderen als 'overgevoelig' overkomt.

Het is mijn visie dat zodra je duidelijk hebt in jezelf dat je echt en helemaal mag zijn wie je bent; dat je kunt Zijn in jezelf, al die prikkels van buitenaf niet meer die grote impact hebben en die wordt steeds minder heftig naarmate je er mee om leert te gaan om jezelf te kunnen zijn. Dan reageer je niet meer zo gevoelig op al die prikkels en die hoef je dan niet meer te ontladen. Ook kun je leren hoe je andere prikkels die evengoed intens binnenkomen beter kunt hanteren of kunt ontladen als het zich opbouwt in jezelf. De overgevoeligheid verandert dan in iets wat beter te hanteren is.

Dat betekent niet dat je minder gevoelig bent. Je pikt nog steeds veel meer op dan mensen die die gevoeligheid nog niet hebben geopend in zichzelf. Er komt meer binnen via de bekende zintuigen maar ook via subtielere zintuigen en daarnaast is er een veel directere verbinding tussen alle input en de innerlijke verwerking ervan. En door die meeromvattende verbindingen in de hersenen kunnen er vaak veel meer oplossingen bedacht kunnen voor problemen; het van meerdere kanten bekeken kan worden en er mede daarom meer respect opgebracht kan worden voor de eigenheid van andere mensen. Maar zodra je zelf niet meer (zoveel) getriggerd wordt op je andere manier van informatie binnenkrijgen, over nadenken en verwerken, komen al die prikkels niet meer zo heftig binnen en hoeft er dus niet meer een heftige reactie te komen om het te ontladen.

Gevoeligheid is een kracht, geen zwakte

De meeste hoger bewuste mensen zijn wel hooggevoelig, want er komt meer en subtielere informatie binnen via de zintuigen, maar niet altijd óver-gevoelig voor allerlei prikkels van buitenaf. Dat kan wel maar hoeft niet. 'Hooggevoelig' wordt nog vaak gezien als 'overgevoelig' en er wordt een gevoel meer overgedragen van: 'wordt maar harder'. Bovendien zien de hoger gevoeligen zichzelf door het algemeen geldende beeld van 'overgevoelig' als 'niet goed' en gaan de gevoeligheid eerder zien als zwakte in plaats van de kracht die het is. Vandaar dat ik tegenwoordig vaker praat over hoog- of hogérbewuste kinderen.

Ik laat graag zien hoe het dan anders kan. Waarin bewustere kinderen soms anders reageren dan mensen gewend zijn en hoe je er dan mee om kunt gaan. Hoe je meer bij jezelf kunt komen en je je comfortabel gaat voelen bij je eigen Zijn zodat je in eerste instantie meer in harmonie bent met jezelf en daarna ook meer en meer zo met anderen om kunt gaan.

Omgaan met elkaar met winnaars en verliezers

De 'oude' manier – vanuit dualiteit met elkaar omgaan – is niet verkeerd om nog te gebruiken! Het was m.i. de bedoeling om ermee te leren omgaan: om vanuit de derde dimensie en de dualiteit met elkaar om te gaan. Alleen kunnen we nu weer verder. Waar mensen er klaar voor raken om meer in harmonie met zichzelf en elkaar om te gaan, kunnen ze leren om op een andere manier met elkaar om te gaan. Dan zijn er geen winnaars maar ook geen verliezers.

Ik leg het vaak zo uit:

Denk eens terug aan een moment dat je ruzie met iemand had, waarbij het respectvol uitwisselen van argumenten, met inbegrip van ieders recht op de eigen mening, vervallen is in een machtstrijd om wie er gelijk heeft. Het kan zijn dat je beiden als kemphanen tegenover elkaar stond maar ook dat de één dominanter was dan de ander. Het maakt niet uit: in beide gevallen is er één die aan het winnen is en een verliezer. Soms wisselen de rollen nog een paar keer om maar uiteindelijk is het beslecht: de een heeft gewonnen en de ander, dus, verloren.

Hoe voelt het als je een winnaar bent? Waarschijnlijk iets als triomfantelijk 'king of the world'-gevoel; rechtvaardiging; trots; een gevoel van 'ik ben goed!'....

En hoe voelt het als je verliezer bent? Waarschijnlijk iets met een rotgevoel; onderworpen; 'ik kan ook niets'-gevoel; 'onrecht aangedaan' gevoelens; wraakgevoelens....

De winnaar wil het gevoel vasthouden; wordt vaak harder om het te bereiken. De verliezer wil 'iets' doen om van het vervelende gevoel af te komen. Uitdenken hoe je de ander terug kan pakken; het gevoel afreageren op anderen die er niets mee te maken hebben; het in jezelf wegstoppen en jezelf eigenlijk nog een pak slaag nageven want het komt er hoe dan ook een keer uit. Of in een uitbarsting naar buiten, iemand uitschelden bijvoorbeeld, of naar binnen, jezelf afwijzen en dan wordt je uiteindelijk een keer ziek.

De meeste mensen krijgen een goed gevoel van zichzelf beter voelen dan een ander. Van vaak genoeg winnaar zijn in een machtstrijd en als dat niet lukt door een ander omlaag te halen die zichzelf niet goed kan verdedigen om op die manier een gevoel te krijgen dat je in ieder geval beter bent dan diegene!

Het zijn heel interessante thema's om te ervaren en te leren kijken hoe je het een volgende keer anders kan doen. Hoe je van gedoemde verliezer eens winnaar kan worden. Jezelf assertiever opstellen; betere argumenten verzinnen; je niet meer omver laten praten of je zwaktes opzoeken en die verstevigen zodat dit niet meer misbruikt kan worden door een ander.

Gelijkwaardig met elkaar om gaan

Of je kunt gaan kijken hoe je echt anders met elkáár om kan gaan. Coöperatief; uitgaand van dat ieder een eigen waarheid heeft die wel kan verschillen maar daardoor niet minder waar(d) hoeft te zijn. Uitgaand dat iedereen recht heeft om zichzelf te zijn en dat ieders behoeften even waardevol zijn en dat als die bij elkaar in de weg zitten, je samen uitzoekt hoe je ermee om kunt gaan. De basis is dat je jezelf accepteert zoals je bent. En als je andere meningen en keuzes wilt maken dan anderen of dan de algemeen geldende norm, dat dat er mag Zijn.

Nu denken veel mensen, meestal degenen die nog erg verwikkeld zijn in het machtsstrijd gebeuren: 'ja, zeg: als iedereen zo egoïstisch gaat doen, kan er nooit meer iets van de grond komen en wordt het een zooitje'

Dat is niet zo. Er gebeurt iets anders als je je meer bewust wordt van jezelf en je gaat durven zijn wie je werkelijk Bent. Naarmate je je meer bewust wordt van hoe de machtsstrijd werkt en je er niet meer aan mee wilt doen – meestal omdat je compassie en empathie gaat voelen voor jezelf én voor anderen die vaak 'verliezers' zijn – ontwikkel je meteen je subtielere zintuigen. Je wordt gevoeliger voor alles en dus ook voor onrecht dat een ander en jezelf aangedaan wordt. Zodra je het los kan gaan zien van slachtofferschap, kun je meer thuiskomen bij jezelf. En wanneer je meer en meer jezelf Bent, voel je ook meer en meer compassie en echt onvoorwaardelijke liefde voor anderen. En dan zul je niet willen dat een ánder verliest. Dan wil je er juist voor zorgen dat iedereen tot zijn recht komt. Natuurlijk kan niet steeds je eigen behoefte ingewilligd worden als die indruist tegen die van een ander. Maar door er vanuit die meer uitgebreide input van, ook subtiele, informatie, de diepere verwerking en de diepe empathie naar te kijken, komen er verrassende oplossingen naar boven waar ieder zich in kan vinden. Ook kun je dan een ander een plezier doen zonder dat je het gevoel hebt dat jouw stuk ongezien is gebleven, je onrecht aangedaan wordt of jij je wel weer opoffert. En de volgende keer doet de ander jou weer een plezier.

Onvoorwaardelijke liefde

De meeste mensen doen al ervaring op met onvoorwaardelijke liefde zodra ze kinderen krijgen. Kort door de bocht is onvoorwaardelijke liefde die liefde die maakt dat je iets voor een ander (of jezelf!) doet, zonder dat je er iets voor terug verlangt. Zeker bij babietjes gaat dat heel eenvoudig. Maar meestal sluipt er later iets anders langs. De liefde voor je kind blijft maar mede door druk van de omgeving van hoe je kinderen op zou moeten voeden omdat ze zich volgens geldende normen en waarden dienen te gaan gedragen, gaan er voorwaarden gesteld worden aan het gedrag van kinderen. Je moet dit of dat en je mag niet zus of zo: de eigenheid wordt weggeduwd naarmate het kind aan meer en meer voorwaarden dient te voldoen die niet beantwoorden aan hun eigenheid.

Ik durf te stellen: kinderen die mogen opgroeien vanuit onvoorwaardelijke liefde en die ook al in hen zit, dus zeker de al meer bewuste kinderen die minder 'last' hebben van de sluier van vergetelheid die minder of zelfs niet bij hen aanwezig is vanaf de geboorte, hebben zoveel empathie en compassie ook voor anderen dat ze een ander nooit willen benadelen ten goede van alleen henzelf. Door de meer subtielere en grotere zintuiglijke input, de diepere verwerking ervan en zoveel meer verbindingen die gelegd worden tussen alle informatie, kunnen deze kinderen zelf vanuit zichzelf al veel meer snappen waarom bepaalde dingen nu eenmaal niet kunnen (de weg op rennen als er veel auto's langs komen) en waarom ze het zelf eigenlijk ook niet willen (een ander pijn doen). Natuurlijk gebeurt het weleens in een impulsieve bui of een overload van prikkels als ze in de war raken van wat de omgeving van ze verwacht en wat ze zelf in zichzelf voelen en moeten ze het kleine lijfje waarin ze opgroeien leren kennen en onder controle krijgen qua vaardigheden maar in essentie zullen ze uit zichzelf willen doen wat voor iedereen, inclusief henzelf, slim, prettig en harmonieus is.

Naarmate wij als ouders meer bij onszelf komen en durven te vertrouwen op dat wat innerlijk bij ons past, er niet is om anderen een hak te zetten en ervoor uit durven te komen, erin te durven gaan Zijn, kunnen we onze kinderen meer en meer zien voor wie zij Zijn en hun eigenheid er ook meer en meer laten zijn.

Het gedrag wat je eerst 'vervelend' of 'onhandelbaar' of 'onbegrijpbaar' vond, is dan ineens een ingang naar wat is er aan de hand wat er hier ontladen wordt en de sleutel naar wat eronder zit. Zowel bij jezelf (de spiegel die je kind voorhoudt) als bij je kind (welke behoefte zit eronder waar zowel jij als je kind nog niet (helemaal) bewust van zijn). Wat is er op dit moment aan de hand dat jullie allebei weerhoudt van het jezelf kunnen Zijn? Dit zorgt voor een heel andere manier van met elkaar omgaan dan het win/verlies model. Het is omgaan met elkaar vanuit verbinding en liefde zonder voorwaarden.