Hoog-gevoelig - Hoog-bewust

Equality, By Irene

Ik maak steeds vaker een onderscheid tussen hoog-gevoelig en hoog-bewust. Eerder gebruikte ik steeds 'hooggevoelig' voor de kinderen die ik steeds meer tegenkom en waar ik mee ben gaan werken. Zij en hun ouders lopen vaak tegen allerlei dingen aan die als 'anders' ervaren worden en waardoor ze vaak met het handen in het haar zitten wat ze ermee kunnen doen. Gedrag dat als onacceptabel bestempeld wordt; kinderen die niet luisteren, 'niet gelukkig' overkomen; Kinderen die intens reageren op prikkels van buitenaf en niet zo goed of zelfs niet meer 'normaal' kunnen functioneren. Ik noemde ze 'hooggevoelig' maar de term is wat beladen, heb ik gemerkt.

Groter bewustzijn

Het is mijn visie dat mensen langzamerhand meer bewust worden van wie ze werkelijk zijn en waar ze vandaan komen voor ze geboren werden. Als we hier incarneren gaan we door een sluier van vergetelheid heen. We vergeten waar we vandaan komen zodat we kunnen ervaren hoe het is om in de derde dimensie te leven: te midden van dualiteit. Leren we daarmee omgaan en daarna proberen we daar weer bovenuit te stijgen. Proberen we zónder strijd en 'wij versus zij' de dingen op te lossen. Sámen en vanuit gelijkwaardigheid en erkenning van ieders eigenheid, meer en meer in harmonie met elkaar omgaan waarbij behoeften van iedereen meetellen. Het gaat niet om gelijk krijgen en het argument winnen maar om hoe je samen met een bepaalde uitdaging om kunt gaan. Langzamerhand gaan steeds meer mensen dit al doorzíen en oefenen om op deze manier samen te leven. Doordat ze vergeten zijn hoe het was en ze zich manieren aangewend hebben om vanuit strijd met elkaar om te gaan, doordat er ook nog veel mensen op de 'oude' manier met elkaar omgaan en ze daardoor snel terugvallen in oude patronen en reacties, is dit allemaal niet eenvoudig.

Veel van de kinderen die nu klein zijn of geboren gaan worden, houden hun hogere bewustzijn meer en meer vast als ze hier komen: herinneren zich meer waar ze net vandaan komen. Zij weten nog hoe het is om vanuit gelijkwaardigheid te leven en gaan daardoor anders om met wat ze ervaren dan wij gewend zijn geraakt. Als ze bij zichzelf mogen blijven en zich niet hoeven te gaan gedragen zoals de meesten van ons opgegroeid en opgevoed zijn – allemaal om maar in het bekende plaatje van de maatschappij te passen – hoeven ze zichzelf niet meer terug te vinden later in het leven; kunnen ze ons laten zien hoe je zo kunt leven.

Hooggevoelig wordt vaak gezien als overgevoelig

Wat is nu mijn uitleg van het verschil tussen hoog-bewust en hoog-gevoelig?

Als mensen aan het zoeken zijn naar hoe je op een bewustere manier in het leven kunt staan en kinderen die dat eigenlijk wel weten maar aanbotsten tegen hoe het nu nog vaak gaat, voel je je nog vaak niet zeker van jezelf erin. Zolang het nog niet duidelijk voelt in jezelf dat je jezelf zou moeten mogen zijn en hoe je dan daarvandaan kunt leven, zijn er vele dingen die je raken. Die een aanval zijn op je systeem omdat het botst tussen hoe je het gevoel hebt dat je zou moeten leven vanuit je omgeving en hoe het van binnen voelt dat je zou willen leven. Al die prikkels komen dan heel hard binnen en vragen een reactie. Het is heel vaak een innerlijke strijd die uitgevoerd wordt en ergens een keer een ontlading veroorzaakt. Of het nu is in jeuk van kriebelkleding; licht die te fel binnenkomt en je doet ineenkrimpen; je wel moet schreeuwen of wild bewegen omdat het zo vervelend voelt van binnen; je overgevoelig reageert op voedingsmiddelen of schoonmaakmiddelen; je geraakt wordt in een emotie: er komt een reactie op die vaak in de ogen van anderen als 'overgevoelig' overkomt.

Het is mijn visie dat zodra je duidelijk hebt in jezelf dat je echt en helemaal mag zijn wie je bent; dat je kunt Zijn in jezelf, al die prikkels van buitenaf niet meer die grote impact hebben en die wordt steeds minder heftig naarmate je er mee om leert te gaan om jezelf te kunnen zijn. Dan reageer je niet meer zo gevoelig op al die prikkels en die hoef je dan niet meer te ontladen. Ook kun je leren hoe je andere prikkels die evengoed intens binnenkomen beter kunt hanteren of kunt ontladen als het zich opbouwt in jezelf. De overgevoeligheid verandert dan in iets wat beter te hanteren is.

Dat betekent niet dat je minder gevoelig bent. Je pikt nog steeds veel meer op dan mensen die die gevoeligheid nog niet hebben geopend in zichzelf. Er komt meer binnen via de bekende zintuigen maar ook via subtielere zintuigen en daarnaast is er een veel directere verbinding tussen alle input en de innerlijke verwerking ervan. En door die meeromvattende verbindingen in de hersenen kunnen er vaak veel meer oplossingen bedacht kunnen voor problemen; het van meerdere kanten bekeken kan worden en er mede daarom meer respect opgebracht kan worden voor de eigenheid van andere mensen. Maar zodra je zelf niet meer (zoveel) getriggerd wordt op je andere manier van informatie binnenkrijgen, over nadenken en verwerken, komen al die prikkels niet meer zo heftig binnen en hoeft er dus niet meer een heftige reactie te komen om het te ontladen.

Gevoeligheid is een kracht, geen zwakte

De meeste hoger bewuste mensen zijn wel hooggevoelig, want er komt meer en subtielere informatie binnen via de zintuigen, maar niet altijd óver-gevoelig voor allerlei prikkels van buitenaf. Dat kan wel maar hoeft niet. 'Hooggevoelig' wordt nog vaak gezien als 'overgevoelig' en er wordt een gevoel meer overgedragen van: 'wordt maar harder'. Bovendien zien de hoger gevoeligen zichzelf door het algemeen geldende beeld van 'overgevoelig' als 'niet goed' en gaan de gevoeligheid eerder zien als zwakte in plaats van de kracht die het is. Vandaar dat ik tegenwoordig vaker praat over hoog- of hogérbewuste kinderen.

Ik laat graag zien hoe het dan anders kan. Waarin bewustere kinderen soms anders reageren dan mensen gewend zijn en hoe je er dan mee om kunt gaan. Hoe je meer bij jezelf kunt komen en je je comfortabel gaat voelen bij je eigen Zijn zodat je in eerste instantie meer in harmonie bent met jezelf en daarna ook meer en meer zo met anderen om kunt gaan.

Omgaan met elkaar met winnaars en verliezers

De 'oude' manier – vanuit dualiteit met elkaar omgaan – is niet verkeerd om nog te gebruiken! Het was m.i. de bedoeling om ermee te leren omgaan: om vanuit de derde dimensie en de dualiteit met elkaar om te gaan. Alleen kunnen we nu weer verder. Waar mensen er klaar voor raken om meer in harmonie met zichzelf en elkaar om te gaan, kunnen ze leren om op een andere manier met elkaar om te gaan. Dan zijn er geen winnaars maar ook geen verliezers.

Ik leg het vaak zo uit:

Denk eens terug aan een moment dat je ruzie met iemand had, waarbij het respectvol uitwisselen van argumenten, met inbegrip van ieders recht op de eigen mening, vervallen is in een machtstrijd om wie er gelijk heeft. Het kan zijn dat je beiden als kemphanen tegenover elkaar stond maar ook dat de één dominanter was dan de ander. Het maakt niet uit: in beide gevallen is er één die aan het winnen is en een verliezer. Soms wisselen de rollen nog een paar keer om maar uiteindelijk is het beslecht: de een heeft gewonnen en de ander, dus, verloren.

Hoe voelt het als je een winnaar bent? Waarschijnlijk iets als triomfantelijk 'king of the world'-gevoel; rechtvaardiging; trots; een gevoel van 'ik ben goed!'....

En hoe voelt het als je verliezer bent? Waarschijnlijk iets met een rotgevoel; onderworpen; 'ik kan ook niets'-gevoel; 'onrecht aangedaan' gevoelens; wraakgevoelens....

De winnaar wil het gevoel vasthouden; wordt vaak harder om het te bereiken. De verliezer wil 'iets' doen om van het vervelende gevoel af te komen. Uitdenken hoe je de ander terug kan pakken; het gevoel afreageren op anderen die er niets mee te maken hebben; het in jezelf wegstoppen en jezelf eigenlijk nog een pak slaag nageven want het komt er hoe dan ook een keer uit. Of in een uitbarsting naar buiten, iemand uitschelden bijvoorbeeld, of naar binnen, jezelf afwijzen en dan wordt je uiteindelijk een keer ziek.

De meeste mensen krijgen een goed gevoel van zichzelf beter voelen dan een ander. Van vaak genoeg winnaar zijn in een machtstrijd en als dat niet lukt door een ander omlaag te halen die zichzelf niet goed kan verdedigen om op die manier een gevoel te krijgen dat je in ieder geval beter bent dan diegene!

Het zijn heel interessante thema's om te ervaren en te leren kijken hoe je het een volgende keer anders kan doen. Hoe je van gedoemde verliezer eens winnaar kan worden. Jezelf assertiever opstellen; betere argumenten verzinnen; je niet meer omver laten praten of je zwaktes opzoeken en die verstevigen zodat dit niet meer misbruikt kan worden door een ander.

Gelijkwaardig met elkaar om gaan

Of je kunt gaan kijken hoe je echt anders met elkáár om kan gaan. Coöperatief; uitgaand van dat ieder een eigen waarheid heeft die wel kan verschillen maar daardoor niet minder waar(d) hoeft te zijn. Uitgaand dat iedereen recht heeft om zichzelf te zijn en dat ieders behoeften even waardevol zijn en dat als die bij elkaar in de weg zitten, je samen uitzoekt hoe je ermee om kunt gaan. De basis is dat je jezelf accepteert zoals je bent. En als je andere meningen en keuzes wilt maken dan anderen of dan de algemeen geldende norm, dat dat er mag Zijn.

Nu denken veel mensen, meestal degenen die nog erg verwikkeld zijn in het machtsstrijd gebeuren: 'ja, zeg: als iedereen zo egoïstisch gaat doen, kan er nooit meer iets van de grond komen en wordt het een zooitje'

Dat is niet zo. Er gebeurt iets anders als je je meer bewust wordt van jezelf en je gaat durven zijn wie je werkelijk Bent. Naarmate je je meer bewust wordt van hoe de machtsstrijd werkt en je er niet meer aan mee wilt doen – meestal omdat je compassie en empathie gaat voelen voor jezelf én voor anderen die vaak 'verliezers' zijn – ontwikkel je meteen je subtielere zintuigen. Je wordt gevoeliger voor alles en dus ook voor onrecht dat een ander en jezelf aangedaan wordt. Zodra je het los kan gaan zien van slachtofferschap, kun je meer thuiskomen bij jezelf. En wanneer je meer en meer jezelf Bent, voel je ook meer en meer compassie en echt onvoorwaardelijke liefde voor anderen. En dan zul je niet willen dat een ánder verliest. Dan wil je er juist voor zorgen dat iedereen tot zijn recht komt. Natuurlijk kan niet steeds je eigen behoefte ingewilligd worden als die indruist tegen die van een ander. Maar door er vanuit die meer uitgebreide input van, ook subtiele, informatie, de diepere verwerking en de diepe empathie naar te kijken, komen er verrassende oplossingen naar boven waar ieder zich in kan vinden. Ook kun je dan een ander een plezier doen zonder dat je het gevoel hebt dat jouw stuk ongezien is gebleven, je onrecht aangedaan wordt of jij je wel weer opoffert. En de volgende keer doet de ander jou weer een plezier.

Onvoorwaardelijke liefde

De meeste mensen doen al ervaring op met onvoorwaardelijke liefde zodra ze kinderen krijgen. Kort door de bocht is onvoorwaardelijke liefde die liefde die maakt dat je iets voor een ander (of jezelf!) doet, zonder dat je er iets voor terug verlangt. Zeker bij babietjes gaat dat heel eenvoudig. Maar meestal sluipt er later iets anders langs. De liefde voor je kind blijft maar mede door druk van de omgeving van hoe je kinderen op zou moeten voeden omdat ze zich volgens geldende normen en waarden dienen te gaan gedragen, gaan er voorwaarden gesteld worden aan het gedrag van kinderen. Je moet dit of dat en je mag niet zus of zo: de eigenheid wordt weggeduwd naarmate het kind aan meer en meer voorwaarden dient te voldoen die niet beantwoorden aan hun eigenheid.

Ik durf te stellen: kinderen die mogen opgroeien vanuit onvoorwaardelijke liefde en die ook al in hen zit, dus zeker de al meer bewuste kinderen die minder 'last' hebben van de sluier van vergetelheid die minder of zelfs niet bij hen aanwezig is vanaf de geboorte, hebben zoveel empathie en compassie ook voor anderen dat ze een ander nooit willen benadelen ten goede van alleen henzelf. Door de meer subtielere en grotere zintuiglijke input, de diepere verwerking ervan en zoveel meer verbindingen die gelegd worden tussen alle informatie, kunnen deze kinderen zelf vanuit zichzelf al veel meer snappen waarom bepaalde dingen nu eenmaal niet kunnen (de weg op rennen als er veel auto's langs komen) en waarom ze het zelf eigenlijk ook niet willen (een ander pijn doen). Natuurlijk gebeurt het weleens in een impulsieve bui of een overload van prikkels als ze in de war raken van wat de omgeving van ze verwacht en wat ze zelf in zichzelf voelen en moeten ze het kleine lijfje waarin ze opgroeien leren kennen en onder controle krijgen qua vaardigheden maar in essentie zullen ze uit zichzelf willen doen wat voor iedereen, inclusief henzelf, slim, prettig en harmonieus is.

Naarmate wij als ouders meer bij onszelf komen en durven te vertrouwen op dat wat innerlijk bij ons past, er niet is om anderen een hak te zetten en ervoor uit durven te komen, erin te durven gaan Zijn, kunnen we onze kinderen meer en meer zien voor wie zij Zijn en hun eigenheid er ook meer en meer laten zijn.

Het gedrag wat je eerst 'vervelend' of 'onhandelbaar' of 'onbegrijpbaar' vond, is dan ineens een ingang naar wat is er aan de hand wat er hier ontladen wordt en de sleutel naar wat eronder zit. Zowel bij jezelf (de spiegel die je kind voorhoudt) als bij je kind (welke behoefte zit eronder waar zowel jij als je kind nog niet (helemaal) bewust van zijn). Wat is er op dit moment aan de hand dat jullie allebei weerhoudt van het jezelf kunnen Zijn? Dit zorgt voor een heel andere manier van met elkaar omgaan dan het win/verlies model. Het is omgaan met elkaar vanuit verbinding en liefde zonder voorwaarden.

Luisteren naar je kind

Compassion, By Irene

Luisteren naar je kind

Tienerkinderen in de overgang van spiegelgedrag naar meer zichzelf zijn.

Ik zit op de rand van het bed van mijn kind. Er is veel verdriet en onmacht, een vleugje boosheid en een groot stuk gevoel van onrecht. Met mijn hand op de rug van mijn kind, aaiend, er zíjn. De emotie er laten zijn en laten weten dat ik er ben. Dat ik achter ze sta. Ik voel ook mijn onmacht: wat kan ik er nog meer mee doen? We hebben er al eerder overgepraat maar deze keer is de emotie wel heel hoog. Er is sprake van zwart gemaakt zijn in het vriendengroepje; kinderen worden tegen elkaar opgezet: jij bent mijn vriend(in) en jij niet meer en jullie moeten ook geen vriend meer zijn met – in dit geval – mijn kind. Het verdriet is enorm: eruit gestoten zijn; er niet bij mogen horen. Ik kan er nu alleen maar zíjn. Wat kan ik nog meer? Een gevoel van op hoge poten naar de betreffende ouders willen gaan, is aanwezig. Maar ik weet dat pesters zelf ook niet lekker in hun vel zitten.

Spiegelgedrag 

Ik heb bijna hetzelfde verhaal met twee kinderen meegemaakt, op de grens van basisschool en middelbare school. 11/12 jaar. Mijn kinderen hebben eerder veel meer spiegelgedrag vertoond, waren niet echt zichzelf. Ze spiegelden onder andere mijn onzekerheid en verlegenheid. Mijn eigen niet weten wie ik werkelijk ben en hoe ik mij staande moet houden in de wereld. Proberen me aan te passen aan anderen om erbij te horen, ook al paste dat niet bij wie ik ben. De voorafgaande jaren was ik steeds meer tot de ontdekking gekomen dat mijn kinderen vaak zichzelf niet waren en stimuleerde hen te gaan voelen wat voor hén belangrijk was en waar zij voor wilden kiezen. Het maakt dat mijn kinderen het ene moment nog spiegelgedrag gebruiken en het andere moment al vanuit henzelf handelen en voelen. Tel daarbij op de aanstaande hormonale veranderingen van de puberteit en je weet dat dit geen fijne tijd is om dubbel onzeker te zijn van wie je bent.

Ook de pesters zullen spiegelgedrag vertonen. In dit geval ken ik beide ouderparen en het is zeker geen geval van 'asociale ouders die hun kinderen op laten groeien als nietsontziende personen': alles in het belang van jezelf. Die ouders ben ik wel tegengekomen op scholen waar ik lesgaf. Deze – en vele ouders – zullen niet door hebben dat hun kinderen gedrag van henzelf spiegelen en daarmee niet zichzelf zijn. Ik weet niet wat het patroon was dat deze kinderen spiegelden maar beide kinderen probeerden krampachtig hun plaats te behouden als 'leider van het vriendengroepje'. Door middel van tegen elkaar uitspelen, hun regels opleggen en dominant gedrag, wilden ze de baas spelen. Dit zag ik wel. Maar waarom zo sterk ineens tégen mijn kinderen. Het gaat me niet om mijn 'eigen bloedjes van kinderen'. Alle kinderen in deze dynamiek en vergelijkbare situaties zijn slachtoffer van de situatie waarin ze proberen te roeien met riemen die ze denken te hebben.

Dit soort dingen bedenk ik me terwijl ik op de rand van het bed bij mijn kind zit, vol verdriet om het verdriet van mijn kind. Maar wat is er nu werkelijk aan de hand? Wat kan ik ermee. Wat ik vaker doe in situaties waarin het overzicht kwijt ben, ga ik stoppen met denken. Ik word stil in mezelf. Het is een soort meditatie 'stand' waarin ik geleerd heb om mijn gewone gedachten langs te laten gaan en naar mijn ademhaling ga luisteren. Als ik erin zit, kan ik naar mijn hart luisteren. Daar zitten alle antwoorden; daar maak ik ook contact met het hart van de ander, die zelf ook alle antwoorden heeft maar er zelf niet bij kan. En in de stilte valt mij informatie in. Een ingeving of doorkrijgen van waar het om gaat; wat op dit moment van belang is om te weten.

Authentiek

Ik 'hoor' dat dit komt omdat mijn kind meer zichzelf wordt. Mijn kind gaat meer en meer handelen vanuit eigen hart en is daarmee authentiek aan zichzelf. Ten eerste ontstaat daardoor een natuurlijk leiderschap. Een leiderschap gebaseerd op gelijkwaardigheid: ieder is even belangrijk en niemand hoeft een ander te domineren. De pesters in deze verhalen raakten daarmee hun 'plek' kwijt. En probeerden deze met man en macht terug te krijgen: de ander zwart maken en de rest voor zich winnen tégen in dit geval mijn kind. Behalve dat dit voor mijn kind erg vervelend was, was met name één van mijn kinderen ook erg verontwaardigd dat de anderen uitgespeeld werden tegen elkaar. De vriend(innen) werden als 'beste vriend(in)' bestempeld maar als ze niet deden wat van ze verwacht werd, werden ze gewoon weer gedropt en een ander als bff 'aangesteld'. 'Zo ga je niet met elkaar om!' was een duidelijk punt voor mijn kind en probeerde op te komen voor de anderen. Nog een teken van natuurlijk leiderschap.

Ten tweede is het voor mensen die niet zichzelf zijn, vaak eng om iemand te zien die dat wel is. Dingen durft die bij hun hart passen terwijl ze het zelf niet durven. Ze worden daardoor vaak krampachtiger en nietsontziender.

Compassie

Wat konden we er vervolgens mee: compassie voor de onwetendheid van de ander – ze zijn zich niet bewust van wat ze precies doen; compassie voor zichzelf: je bent niet 'gek' dat je anders bent en authentiek aan het worden bent. Het is nog een kwestie van tijd voordat dat gemakkelijker afgaat maar het gaat ergens heen wat prettiger gaat zijn voor ze. Ik legde de dynamiek uit en dit hielp hen wat makkelijker om te gaan met de situatie, konden beter kiezen hoe ze zich op wilden stellen en hoe ze nog meer zichzelf konden zijn.

Ik was en ben nog lerende erin, heb nog eigen patronen die mij niet helemaal dienen en mijn kinderen ook nog. Helemaal opgelost is het nog niet. In deze beide gevallen hielp het om úit de dynamiek te gaan – ze gingen naar andere scholen (de middelbare school) – zodat ze in nieuwe dynamieken vanaf een nul-punt konden beginnen om te kijken hoe ze verder gaan met zich dit eigen maken. Er is in dit geval niet echt een terugkoppeling geweest met de 'pesters' en hun ouders. Hun leermoment van déze situaties is nog niet aan de orde gekomen. Misschien een gemiste kans maar die komt vast nog wel weer. Zowel voor ons als voor hen. In ieder geval gaat het met mijn ene kind al best heel goed en de ander is daarnaar onderweg. Zij, en ik, want we spiegelen nog geregeld dingen bij elkaar, leren steeds meer onszelf, authentiek, te zijn, durven uitkomen dat we anders reageren en zijn en dat dat oke is.

Intuïtieve schilderijen

De schilderijen die bij elk blog staan, maak ik zelf. Ik schilder intuïtief wat er op dat moment leeft in mij. Of, als ik voor iemand anders een intuïtief schilderij maak, stem ik op af op hen of hun (ziels)kindje. Zielskindjes laten bijvoorbeeld aan mij zien wat er bij hen past. Beelden of energie die ik vertaal op het doek. Zo is er bij hoger frequente zielskinderen vaak sprake van regenboogenergie; de energie van de eenhoorns, bloemen, en soms letterlijk beelden die het door wil geven om de ouders te laten zien dat het van hen komt. 

De kleuren hebben ook betekenis en de energie van het schilderij matcht met de trilling van het kindje dat (binnenkort?) onderweg is, met de trilling die ze hebben voordat ze hier komen. Zodra een kindje geboren is, gebeuren er allerlei aardse dingen en kan alles om hen heen soms zorgen voor een dip in hun trilling en kunnen ze soms even behoefte hebben aan een herinnering aan hun trilling voordat ze geboren waren. Veel baby's gaan in hun slaap ook even terug naar de Tussenruimte om even bij te tanken en op te laden. Even weer terug in de energie van waar ze net vandaan komen. Een schilderij met hun trilling op hun kamer of in hun buurt, helpt daar ook aan mee.De trilling ervan heeft daarmee een stabiliserende werking voor als het kindje geboren is. 

Het schilderij hierboven, weerspiegelt het contact die een zielskindje, de groene energie bol, heeft met één van de gidsen of engelen vlak voordat het gaat incarneren. Veel zielskinderen laten zichzelf zien als een bol van gekleurde energie; zielen laten zich niet zo heel vaak zien als een persoon in menselijke vorm. Dat gebeurt wel als ze een punt willen maken ermee. Herkenning opwekken bijvoorbeeld.

De schilderijen hieronder zijn intuïtieve schilderijen die ik voor zielskindjes heb gemaakt.

Hooggevoelige peuters: peutergedrag: hoe ga je ermee om?

                           

Unconditional Love, By Irene

Onder de hoger bewuste kinderen zijn de peuters nog wel een groep apart. We kennen allemaal de peuterdriftbuien, de uitspraak: 'ik ben twee en ik zeg NEE!' en (ogenschijnlijk) onverklaarbare stemmingswisselingen: je peuter loopt heerlijk te kuieren, dansend en zingend en ineens stort het in als een hoopje ellende: de batterij is leeg. Dit komt bij alle kindjes wel voor aangezien hun aardse ontwikkeling nog maar net begonnen is maar hoger bewuste kindjes zijn vaker dichter bij hun kern en dat maakt dat er vaker ook andere dingen spelen.

Naast dat hogerbewuste peuters van dieper uit weten dat ze zoveel nog níet kunnen (vaker gefrustreerd want ze herinneren zich nog makkelijker dat ze voordat ze hier kwamen zich makkelijk voort konden bewegen en konden communiceren); is de communicatie nog volop in ontwikkeling; gaan de gevoelens in die lijfjes nog vaker met ze aan de loop en zijn nog veel meer verbonden met waar ze vandaan komen. Daar gaat het zo anders dan hoe er hier met elkaar omgegaan wordt: er is sprake van andere onderliggende waarden.

Ze snappen bijvoorbeeld vaak niets van:

• het geduw en getrek om éérst van de glijbaan te mogen (ze kennen van zichzelf geen competitie);
• om in de gunst van iemand te willen komen door bijvoorbeeld slijmgedrag (ze snappen dat eerlijkheid het langst duurt; willen zichzelf niet verlagen om gedrag toe te staan van anderen om maar geliefd te worden);
• om door hard te schreeuwen en slaan je gelijk te halen (er zijn veel vredelievender methodes om aan te geven dat iemand over je grenzen gaat) ;
• om te zien hoe de één energie wegkaapt bij de ander en hoe je aan allerlei voorwaarden moet voldoen om geliefd te worden. Onvoorwaardelijke liefde gaat over géven zonder verwachting van terug te krijgen. En als de anderen om je heen dus ook  onvoorwaardelijk liefhebben, geven zij ook en krijg je automatisch genoeg. Dat zijn ze gewend!

Onvoorwaardelijke Liefde

Hoger bewuste kinderen weten wat echt onvoorwaardelijke liefde is: je wordt geliefd, punt uit. Natuurlijk is het niet de bedoeling een ander pijn te doen maar als dat gebeurt, wordt niet de liefde weggehaald in de vorm van 'nadenkstoeltjes' of vermanende preken ('Je bent niet lief als je een kindje pijn doet, hoor!'). Er wordt via verbinding gekeken waarom het zover kwam dat het tot duwen of slaan kwam. De emotie die opkwam wordt gehonoreerd ('Ik zie dat je boos was, gebeurde er iets wat je niet eerlijk vond?') en dan wordt er gekeken of dingen een volgende keer andere kunnen ('Wat zou je anders kunnen doen?' Waarbij dus uitgegaan wordt van vertrouwen in het oplossende vermogen van de ander).

Bij peuters ligt dat alles net wat genuanceerder. Want ze duwen een ander meestal niet vanuit dezelfde reden als dat ze kinderen zien doen die wel competitiestrijd gewend zijn. Als zij hun liefde uiten naar je is dat niet om te slijmen: ze herkennen iets in je wat ze respecteren. Als zij slaan of schreeuwen is dat niet omdat ze hun gelijk willen halen maar omdat hun emotie met ze aan de haal ging, ze het even niet anders op konden lossen. Bij hun weigering om aan de voorwaarden te voldoen om geliefd te worden, goedkeuring te verkrijgen omdat je doet wat je gezegd wordt, ligt het er niet aan dat ze niet geliefd willen worden of dat ze de zin niet inzien van de regel maar aan het feit dat ze niet inzien waarom daar voorwaarden aan verbonden moeten zijn. Als de redenen om iets wel of niet te doen duidelijk zijn, redelijk en respectvol voor iedereen (ook in de manier waarop het gebracht wordt) dan zijn ze zonder meer geneigd eraan te voldoen.

Dit maakt niet dat al het gedrág oké is! Slaan, duwen, botte weigering ('Nee! Dat doe ik niet!!!!!') is respectloos naar de ander. En dat is iets wat ze eigenlijk van binnen wel weten maar het lukt nu even niet. Aan oudere kinderen kan meer uitgelegd worden daarin, die kunnen al beter leren emotie te herkennen en manieren leren om de dingen op een andere manier te brengen maar bij peuters is dat vaak gewoon nog teveel gevraagd.

Inlevingsvermogen

Dit vraagt veel van het inlevingsvermogen van ouders en begeleiders zoals peuterleidsters. Wat ligt eraan ten grondslag? Is het 'gewoon' peutergedrag bijvoorbeeld oververmoeidheid of is er sprake van een overemotioneel en overvraagd hoger gevoelig kindje wat vervalt in gedrag dat het eigenlijk helemaal niet bedoelt?

Daarnaast spiegelen kinderen ook nog hun omgeving en het kan heel goed dat het kind jóu iets wil laten zien. Als je lontje bijvoorbeeld korter is door zwangerschap; overlijden van een dierbare; moeilijkheden op het werk....: reken maar dat een kind daarop reageert. Niet alleen de hooggevoelige kinderen overigens. Als je durft te kijken en je eigen overbelasting durft te zien, dat erkent en erop inspeelt, bijvoorbeeld hulp inschakelt en je rust en rouw pakt, zal dit al schelen in het gedrag van het kind.

Bij hoger bewuste kinderen kunnen daarnaast nog meer 'ongeziene' zaken spelen.

Bijvoorbeeld:

Tigo duwt/slaat Puck zonder enige aanleiding. Je hebt het hele gebeuren gezien en er was écht geen handeling van Puck die enig hardhandig gedrag nog zou kunnen verklaren. Wat kan er aan der hand zijn:

• Tigo is aan het begin van de dag hard geduwd door Puck maar toen sloeg hij dicht door de heftigheid daarvan, heeft het langzamerhand verwerkt en op een veel later moment komt het er pas uit.
• Tigo voelt aan dat Puck heel boos/verwart/verdrietig is van binnen, schrikt van de energie en wil het weg hebben.

Lisa schreeuwt tegen Roos en duwt haar weg terwijl Roos juist een klein poppetje aan Lisa geeft omdat ze later graag met Lisa wil spelen. Wat kan er spelen bij Lisa:

• Lisa is met mama een boekje aan het lezen bij binnenkomt en ziet Roos als een indringer van een ritueel dat heel belangrijk is voor haar om te landen in het klasje, om om te schakelen.
• Een van voorgaande voorbeelden kan hier spelen
• Lisa ziet dat het gedrag van Roos slijmen is en wil niet vanuit zulke voorwaarden samen spelen.

Kijken naar wat er achter het gedrag ligt

Nogmaals: een ander kindje pijn doen is niet de bedoeling. Er moet in ieder geval ingegrepen worden. Als je op tijd bent, kan een handje tegengehouden worden. De emotie van het kindje dat pijn gedaan is, heeft prioriteit. Maar begrip van waardoor het gedrag ontstaan is en niet de verbinding met het kind opzeggen, is van groot belang. Als het kind continue afgewezen wordt op wie hij van binnen is, dat hij niet goed is, gaat een kind dat geloven en zich ernaar gedragen. Een peuter heeft vaker nog niet zoveel kracht en daarmee is het aangedane leed vaak nog te overzien; het onderliggende negeren (of het nu spiegelgedrag is, of onhandige uiting van eigen emotie) en hard afstraffen, werkt het gedrag juist in de hand en zij kunnen later de pesters zijn die hun slachtoffers terroriseren.

Kijken naar het gedrag en zien dat het gedrag onhandig is maar dat er vaak een onderliggende reden is die geldig is, leidt tot wederzijds begrip en laat een kind welwillender meewerken om de onhandige uiting om te buigen in gedrag wat wel te accepteren is maar wel duidelijk maakt dat er grenzen zijn.

Als een kind zelf ook langzamerhand leert opmerken wanneer er een grens bij zichzelf bereikt is, dat die er mag zijn en op welke manier je nog meer erop kunt reageren, is onze hulp steeds minder nodig. Maar tot die tijd kunnen we hen hier in helpen. Vanuit verbinding.  

Onvoorwaardelijke Liefde Babydekentjes

Deze dekentjes beschermen je baby tegen energetische invloeden van buitenaf. Zeker tijdens de eerste tijd na de geboorte, als je kindje kersvers op aarde is en moet wennen aan alles wat van buitenaf inwerkt op dat kleine lijfje, komen deze prikkels extra hard binnen. De dekentjes hebben een formaat dat ideaal is om over je kindje te leggen in de autostoel, een babynestje, mozesmandje, kinderwagenbak. Speciaal voor als er bezoek is of je op pad gaat met je kindje waarbij er veel ongeziene invloeden van buitenaf komen waar je je kindje tegen wilt beschermen.

De persoonlijk handgemaakte dekentjes worden tijdens het haken omringd door onvoorwaardelijke liefde; ik leg er een intentie en energie in die beschermend werkt en de lagere energieën van buitenaf neutraliseert, omzet in de hogere trilling van onvoorwaardelijke liefde.

Ik werk met Baby Merino van Drops. Dit is gemaakt van 100% wol en daardoor van nature al beschermend. Denk aan de wol/zijde mutsjes die in de antroposofie worden gebruikt voor pasgeboren baby's ter bescherming tegen energieën.

De maat van een dekentje is ongeveer 60 bij 45 cm en is momenteel verkrijgbaar in een roze en blauwe variant. Aan een paars/lila variant wordt gewerkt evenals één met groene/mint kleuren 


Een dekentje om je baby te beschermen tegen energetische invloeden kost € 35,- exclusief verzendkosten.

Bij interesse mail naar elenya4444@gmail.com

Intentie, affirmatie en positief denken

Law of Attraction, By Irene

Steeds meer mensen komen in aanraking met de Wet van Aantrekking. Datgene wat je uitzendt (denkt en doet), komt weer bij je terug doordat je in situaties verzeild raakt die daarmee te maken hebben. Helaas wordt dan nog vaak 'karma!' geroepen. Het lijkt een straf dat je vervelende situaties meemaakt omdat je 'niet goed denkt'. Maar dit gebeurt je alleen om je bewust te worden van hoe je over die zaken denkt; hoe je reageert op datgene.

Positief denken

Toch wordt er snel gedacht: 'ik doe het niet goed' om vervolgens je best te doen om 'positief te denken'. Het idee is de negatieve gedachte weg te stoppen en te vervangen door iets positiefs. Dit trucje werkt alleen niet. Want de onderliggende overtuiging van de gedachte is er nog wel degelijk.

Meer kern gedrag van hoogbewuste kinderen: (iets) oudere kinderen; in relatie met anderen

Unconditional Love, By Irene

In het vorige blog heb ik al het één en ander uitgelegd over gedrag dat hoger bewuste kinderen kunnen vertonen waarvan je zou kunnen denken dat het 'on(aan)gepast' gedrag is en waar je als ouder of omgeving 'last' van zou kunnen hebben.

Ik kijk altijd meteen in zulke gevallen of ik een behoefte kan ontdekken die eronder schuil gaat. Dat het heftige gedrag een uiting is – vaak onhandig gebracht – van een behoefte waar het kind zelf op dat moment niet van weet dat het speelt of dat het dit niet onder woorden kan brengen.

Andere manier van denken

Zeker bij jonge kinderen in het algemeen (ook na de fase van het leren gebruiken van taal), is er sprake van 'beelddenken', of anders genoemd 'visueel ruimtelijk denken'. Bij veel kinderen die opgroeien en in het maatschappelijke systeem geraken, verandert die manier van denken vaak in 'taaldenken'/'lineair denken'. Dit meestal door de manier waarop de maatschappij in elkaar steekt en de ervaring van hoe de meesten van ons opgegroeid zijn. Er wordt gestimuleerd alles met taal, geschreven of gesproken, op te lossen en door afraken van wie je werkelijk bent, kan de beelddenk-mogelijkheid weggestopt raken. Sommige mensen behouden de mogelijkheid echter en hoger bewuste kinderen maken er altijd (ook) wel gebruik van.